Ranieri de’ Calzabigi

Ranieri de’ Calzabigi
Imię i nazwisko	Ranieri Simone Francesco Maria de’ Calzabigi
Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1714 ; Livorno
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	lipiec 1795 ; Neapol
Gatunki	muzyka poważna, muzyka klasycystyczna
Zawód	poeta, librecista

Ranieri Simone Francesco Maria de’ Calzabigi^[1]^[2]^[3], także Calsabigi^[1] (ur. 23 grudnia 1714 w Livorno, zm. w lipcu 1795 w Neapolu^[1]^[2]^[3]) – włoski poeta i librecista operowy.

Życiorys

Studiował w Livorno i Pizie^[1]^[3]. W 1740 roku został członkiem Accademia Etrusca w Cortonie, był też członkiem Accademia dell’Arcadia w Rzymie^[1]. W latach 1743–1748 przebywał jako nadworny poeta w Neapolu^[1]. Od około 1750 roku przebywał w Paryżu^[1]^[2], gdzie przyjaźnił się z Pietrem Metastasiem i zajmował się wydawaniem jego dzieł, później jednak poróżnili się^[1]. Przed 1761 rokiem w związku z długami uciekł z Paryża^[1]. Początkowo przebywał w Brukseli, następnie od 1761 do 1772 roku przebywał w Wiedniu^[1]^[2]. Tam dzięki intendentowi przedstawień cesarskich Giacomo Durazzo poznał Christopha Willibalda Glucka^[1]. Calzabigi napisał libretta do jego baletu Don Juan (1761)^[1], a następnie oper Orfeo ed Euridice (1762), Alceste (1767) oraz Paride ed Elena (1770)^[1]^[2]. Zerwał współpracę z Gluckiem, gdy ten zlecił pracę nad librettem do opery Le danaidi Antonio Salieremu^[1]. Po wyjeżdzie z Wiednia w 1775 roku osiadł w Pizie^[2], następnie w 1780 roku w Neapolu^[1].

Poza librettami do oper Glucka napisał też m.in. libretta do oper L’opera seria Floriana Leopolda Gassmanna (1769), L’amor innocente Antonia Salierego (1770) oraz Elfrida (1792) i Elvira (1794) Giovanniego Paisiella^[3]. W 1755 roku opublikował pracę Dissertazione su le poesie drammatiche del Sig. Abate Pietro Metastasio, w której krytykował poglądy artystyczne Pietra Metastasia i Johanna Adolfa Hassego^[2]. Był znawcą literatury antycznej, włoskiej, francuskiej i angielskiej, tłumaczył m.in. utwory Johna Miltona i Thomasa Graya^[1].

Współpracując z Ch.W. Gluckiem przyczynił się do wielkiej reformy opery. W swoich librettach dążył do prostoty i wzmocnienia akcji dramatycznej, zmniejszył liczbę postaci i zredukował nazbyt rozbudowaną oprawą scenograficzną^[1]. Przykładał wagę do relacji między muzyką a słowem, eksponując recytatyw, kładąc nacisk na deklamację, tempo mowy i naturalne frazowanie^[1]. Akcję sceniczną rozwijał w szeregu długich scen, zmierzających ku punktowi kulminacyjnemu^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 17–18. ISBN 83-224-0223-6.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 557. ISBN 0-02-865526-5.
↑ ^a ^b ^c ^d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 130–131. ISBN 0-674-37299-9.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 17–18. ISBN 83-224-0223-6.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 557. ISBN 0-02-865526-5.

[harvard-3] The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 130–131. ISBN 0-674-37299-9.

[1]

[2]

[3]